You are currently viewing Art. 232 k.p.c. jako zarzut w apelacji

Art. 232 k.p.c. jako zarzut w apelacji

Artykuł 232 Kodeksu postępowania cywilnego stanowi, że „Strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę.”

Ustawodawca nakłada na strony procesowy obowiązek każdorazowego wskazywania dowodów, potwierdzających przedstawiane fakty. Przepis ten koresponduje z art. 227 k.p.c., z którego wynika, że przedmiotem dowodu są jedynie fakty mające dla rozstrzygnięcia istotne znaczenie.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 15.02.2008 r., sygn. akt: I CSK 426/07 należy wskazać, że:

Za chybiony należy uznać zarzut naruszenia art. 232 zd. 1 k.p.c. przez przyjęcie, że na stronie pozwanej ciążył obowiązek przedstawienia dowodów, gdyż zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sąd nie może dopuścić się obrazy tego przepisu, ponieważ odnosi się on do obowiązków stron, a nie do czynności sądu (por. wyrok SN z 23.05.2003 r., II CK 367/02, niepubl.). Wskazuje on jedynie na ciężar dowodu w znaczeniu procesowym, czyli obowiązek przedstawienia faktów i dowodów przez strony. Przepis ten nie stanowi natomiast podstawy wyrokowania sądu i nie może mieć wpływu na poprawność wydanego przez sąd rozstrzygnięcia.

Co za tym idzie – sąd nie może naruszyć przepisu kierowanego do strony, także czynienie sądowi ww. zarzutu nie odniesie zamierzonego skutku w postaci zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Z uwagi na to, że zdanie drugie art. 232 k.p.c. jedynie nadaje sądowi uprawnienie a nie obliguje go do przeprowadzenia dowodu z urzędu – stawianie sądowi zarzutu niezastosowania tego przepisu nie będzie skuteczne.

Powyższe rozważania należy rozważać na konkretnych przypadkach i związkach przepisów, tak by prawidłowo odnieść je do danej sprawy.

Dodaj komentarz